آدم بعضی وقت ها مثل موز است؛ اولش که می خری پوست زرد و تازه و جذابی دارد لذتش را بردی _ بردی، خوردی _ خوردی، نبردی و نخوردی پوست زردش روز به روز سیاه تر می شود.
زندگی به مانند لیمو شیرین است. اسمش می گوید شیرین است،پوستش را می کنی یا از وسط برش می زنی و به درونش می رسی؛ خوردی _ خوردی، لذتش بردی _ بردی، نخوردی و نبردی تلخ می شود.
هرچند که همیشه یک چیز تلخ سیاه بد مزه نیست اما ریسک پذیری دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر